Σκέψεις

22/09/2018

Χτες, στην Ελλάδα, ένας άνθρωπος λιντσαρίστηκε γιατί ήταν κλέφτης και είχε μπει σε μαγαζί να το ληστέψει και τον έπιασαν επ’ αυτοφώρω . Ο κλέφτης, ήταν χρήστης και σε καμία περίπτωση δε μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του, πόσο μάλλον να προκαλέσει σε κάποιον άλλο κακό. Αυτό το μαρτυρά το βίντεο.

Ένα μέρος της κοινωνίας μας είναι σοκαρισμένο (και δικαιολογημένα) που σε αυτή τη χώρα, άνθρωποι διαλύουν στον ξύλο έναν άλλο άνθρωπο, αδύναμο, άρρωστο, χωρίς να περιμένουν την δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της.

Είναι η κοινωνία που ψηφίζει ακροδεξιά – ναζιστικά σκουπίδια, που είναι ρατσιστική απέναντι στους ξένους, τους φτωχούς ξένους για την ακρίβεια, που είναι θεοκρατούμενη και οπισθοδρομική. Όχι πάντα, αλλά ειδικά στα χρόνια της κρίσης το έχει δείξει πολλές φορές.

Η ζωή αλλάζει όταν διώχνεις τον φόβο, όχι όταν τον συντηρείς.

Η ζωή αλλάζει όταν φροντίζεις αυτόν που έχει ανάγκη, μέχρι να μην υπάρχει η ανάγκη.

Την κοινωνία την αλλάζουμε όταν απαλλαχτούμε από αυτούς που μας φοβερίζουν και μας δημιουργούν ψεύτικες ανάγκες.

Δεν την αλλάζουμε, σκοτώνοντας έναν χρήστη ναρκωτικών, που δε μπορεί να βοηθήσει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό.

Η κοινωνία μας νοσεί.  



16/04/2018


Σήμερα συμπληρώνονται 3 μήνες από την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού δίσκου. Η χαρά της ολοκλήρωσης αυτής της αυτοχρηματοδοτούμενης και ανεξάρτητης δουλειάς, 100% επαγγελματικής (ηχοληψία, μίξη, master σε στούντιο από υπέροχο ηχολήπτη, φωτογράφηση, graphic designing και κοπή cd, δημιουργία 2 videoclip από σκηνοθέτη), είναι τεράστια και ειλικρινά όταν ξεκινούσα αυτή τη διαδικασία δε περίμενα ποτέ ότι θα έφτανε εκεί που το είχα φανταστεί.
Ολοκληρώνοντας, λοιπόν, όλη αυτή τη διαδικασία, ήρθε η στιγμή που πρέπει αυτή η δουλειά να βγει προς τα έξω. Ο τρόπος είναι τα δελτία τύπου, οι συνεντεύξεις και τα live.
Δελτία τύπου φεύγουν μέσω email και στη συνέχεια κοινοποιούνται στα social media (facebook, twitter, instagram, webpages). Εκεί, πλέον, περιμένεις την περεταίρω κοινοποίηση σε όλα αυτά από τους ακροατές, τους φίλους και ενδεχομένως από ανθρώπους του «χώρου». 
Η δική μου εμπειρία από τους ανθρώπους του χώρου δεν είναι θετική. Οι άνθρωποι του χώρου ζήτησαν να διαγραφούν από την mailing list, ενώ όλοι αυτοί οι «φίλοι» και ακόλουθοι στα κοινωνικά δίκτυα, ακόμα και με χορηγούμενες κοινοποιήσεις, δεν έδειξαν το παραμικρό ενδιαφέρον. Οκ, δεν είναι του γούστου τους η μουσική μου και ο στίχος μου. Τότε γιατί παραμένουμε συνακόλουθοι;

Συνεντεύξεις, ευτυχώς, να είναι καλά οι φίλοι και οι γνωστοί που στηρίζουν, διαφορετικά είναι από δύσκολο έως απίθανο να σε προσεγγίσει κάποιος. Προσωπικά σε αυτό το κομμάτι στάθηκα πιο τυχερός.

LiveLive…Είσαι εδώ; Τρέχω και σε κυνηγώ… Τηλέφωνα, μηνύματα, email, προσωπική επαφή πηγαίνοντας από μαγαζί και ξανά τηλέφωνα και ξανά μηνύματα και email… Ευτυχώς που έχω ένα φίλο με μαγαζί και έπαιξα εκεί, έτσι ώστε να μη στεναχωριέμαι για τις πρόβες και το πρόγραμμα και τον άνθρωπο που τραβάω να τα μάθει αυτά για να με συνοδεύει. Από κει και πέρα, άκρα του τάφου σιωπή.

Συμπέρασμα, 3 ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές, 2μιση ώρες ρεπερτόριο και δε με ακούει κανείς. Φωνάζω, μα δεν ακούγομαι. Προσπαθώ, μα δε φτάνει. Θέλουν κι άλλο.
Βέβαια, άμα σε γράψουν στην εφημερίδα  ή σε παίξουν στο ραδιόφωνο τότε ξαφνικά και ως δια μαγείας σε θυμούνται και σου στέλνουν. Για λίγο. Μέχρι να περάσει και αυτό.  Και μετά, σιωπή.
Από τη σιωπή αυτή,  όμως, γεννιούνται και άλλα τραγούδια και στίχοι. Και ιδέες. Αυτό είναι το πιο ωραίο. Οι ιδέες, τα όνειρα και η ελπίδα.

Δε το βάζω κάτω. Θα με ακούσουν. Και αν δεν τους αρέσει, δεκτόν. Αλλά θα με ακούσουν. Μ’ ακούς;



26/08/2016


Πιάνω τον εαυτό μου να αναπολεί περασμένες δεκαετίες, συνήθως με αφορμή κάτι που βλέπω στο διαδίκτυο ή, πιο σπάνια, στην τηλεόραση.


Νοσταλγώ, σκεφτόμενος την αθωότητα που υπήρχε στα δικά μου μάτια. Όχι ότι δεν υπήρχαν τα προβλήματα που υπάρχουν και σήμερα. Ίσως όχι σε αυτό το βαθμό, αλλά υπήρχαν. Και τα κατανοούσα και έλεγα πως θα παλέψω να τα αλλάξω όταν μεγαλώσω.


Αλλά ρε γαμώτο ήταν αλλιώς οι άνθρωποι τότε. Είχαν ένα χαμόγελο, μια απλότητα και μια αυθεντικότητα. Που δεν την συναντώ τόσο συχνά πια. Άσε που είναι δύσκολο να βοηθήσεις τους άλλους όταν πρέπει να βοηθήσεις τον εαυτό σου πρώτα, να αποκτήσει δυνάμεις και μετά να χυθείς στον αγώνα.
Δεν υπάρχει επικοινωνία πια. Είναι όλα γρήγορα και καταναλώνονται γρηγορότερα. Γρήγορη τέχνη, γρήγορη παιδεία, γρήγορη τεχνολογία και όλοι τρέχουν αλαφιασμένοι να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν να τα θέλουν όλα. Δεν μπορούν να τα αποκτήσουν όλα. Αχ, αυτός ο υλισμός στις μέρες μας, είναι άλλο πράγμα. Δεν ήταν έτσι παλιά. Όντως την βγάζαμε με λίγα και όχι επειδή δεν είχαμε, αλλά δεν υπήρχε νόημα να έχεις πολλά.

Όταν άρχισα να βλέπω την αλλοίωση αυτή, την εξάπλωση του υλισμού στην καθημερινότητα, από τους φίλους μου πρωτίστως, είχα απογοητευτεί και στεναχωρηθεί. Γιατί  έβλεπα καταστάσεις ανούσιες, χρήματα να ξοδεύονται για ανύπαρκτους λόγους και να ξεκινάει εκείνο το κίνημα του trendy, που σήμερα είναι must, επιβεβλημένο.

Χάθηκε η επικοινωνία μεταξύ μας. Τώρα όλοι για την πάρτη τους και κακά τα ψέματα, η όλη αυτή οικονομική, πολιτιστική, κοινωνική και πολιτική κρίση, έχει βγάλει το χειρότερο εαυτό μας. Σε ζητήματα ανθρωπιάς και διαπροσωπικών σχέσεων πλέον μυρίζει άσκημα το επίπεδό μας. Ίσως να μην υπήρχε ποτέ και απλά τώρα η τρικυμία να ξέβρασε τη βρωμιά μας. Ίσως, και κάποιοι που λειτουργούσαν ως φάροι ελπίδας ή έδιναν προσφέροντας, να πνίγηκαν σε αυτή την τρικυμία και να επιβίωσαν εκείνοι που πατούν επί πτωμάτων.

Κάποτε ειπώθηκε πως η κρίση θα ήταν μια ευκαιρία να χαλαρώσουμε λίγο, να βάλουμε προτεραιότητες και να επιστρέψουμε σε μια πιο λιτή εποχή, όχι των στερήσεων, αλλά εκείνης της ουσιαστικής, αυτής με το νόημα σε ότι επιλέγεις.
Δυστυχώς, ούτε που αγγίξαμε αυτή τη προσέγγιση. Η κατανάλωση έχει ξεφύγει και ο κακός μας εαυτός, σε κατάσταση σήψης θριαμβεύει, φορώντας ψεύτικα προσωπεία ομορφιάς.
Κανένα άρωμα όμως δεν μπορεί να κρύψει τη μυρωδιά.
Οι νέοι πρέπει να αλλάξουμε τη ζωή, ώστε η επόμενη γενιά να συνεχίσει κ.ο.κ.

Μα νιώθω γέρος, δε χαμογελάω και δε μπορώ να δω μακριά. Κάθε μέρα κάτι με βασανίζει. Και τους φίλους μου το ίδιο. Όσοι απόμειναν δηλαδή…
 




22/03/2016

Μερικά πράγματα, τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό είναι ξεκάθαρα.
Λαθραίος δε μπορεί να είναι ένας άνθρωπος.
Ένας άνθρωπος που αγωνίζεται για μια καλύτερη ζωή, που έχει ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο και που προσπαθεί να ξεφύγει από τα δεινά που τον εγκλωβίζουν, δε μπορεί να είναι ούτε λαθραίος, ούτε δειλός.
Και εφόσον θεωρούμε πως είμαστε πολιτισμένοι, το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους υποδεχτούμε, να τους βοηθήσουμε και να τους προστατέψουμε. Ώστε να μη μαυρίσει η ψυχή τους περισσότερο. Ώστε να κρατήσουν το φάρο της καλοσύνης μέσα τους όσο περισσότερο γίνεται. Διότι, για να φεύγει κάποιος από το τόπο του, μόνιμα, σίγουρα δε το κάνει για χαβαλέ, αλλά επειδή δεν έχει άλλη επιλογή.
Ο ρατσισμός και η χυδαιότητα που επικρατεί τα τελευταία χρόνια παγκοσμίως, είναι ένα φαινόμενο που αποδεικνύει περίτρανα πως έχουμε κάνει πολλά λάθη ως ανθρωπότητα και πως έχουμε ξεχάσει σοβαρά λάθη του παρελθόντος, με τάση να τα επαναλαμβάνουμε.
Πρόσφυγες, μετανάστες και γενικά άνθρωποι που θέλουν να μετακινηθούν, είναι δικαίωμά τους.
Και εντάξει, μη γελιόμαστε, ένας πλούσιος "ξένος" είναι ευκαιρία επένδυσης και καλό για το τόπο, ενώ ένας φτωχός, τουλάχιστον τρομοκράτης. Τουλάχιστον έτσι λένε τα παπαγαλάκια.
Κρίμα, μόνο κρίμα και απογοήτευση, για άλλη μια φορά...




20/07/2015


Το καλοκαίρι αυτό μ’ έχει κεράσει πίκρες…


Δεν έχει να κάνει με την εποχή, απλά μετά από έναν ζόρικο χειμώνα (πολλούς για την ακρίβεια τα τελευταία χρόνια) περιμένεις το καλοκαίρι για να ζήσεις λίγο από την ξεγνοιασιά των παιδικών σου χρόνων. Τη θάλασσα, το παγωτό, την ανεμελιά, τα ξενύχτια, τους φίλους… Τους φίλους ρε συ. Που βρισκόσουν σχεδόν κάθε μέρα και έκανες ατελείωτα όνειρα, τσάμπα ψυχοθεραπείες και ατέρμονες συζητήσεις, υπό χαμηλό φως, με μουσική από πίσω και μια ρακί. Ναι, αυτά τα καλοκαίρια, που δε σε ένοιαζε πόσες μέρες άδεια ή πότε θα πάρεις, γιατί όσο και να κρατούσε περικλειόταν από στιγμές που έχεις να διηγείσαι για πάντα.



Τώρα; Αδιέξοδο, απελπισία, φτώχια, ξενιτιά και απογοήτευση. Λύγισα. Μου ενοχοποίησαν τη χαρά, όπως μου είπε και ο καλός μου φίλος Δημήτρης.


Μα δες, μέσα στην αναστάτωση γνώρισα και ένα καλό παιδί με όνειρα, ζωντάνια και δύναμη.

Αλλά δε μπορώ να χαρώ όσο θέλω. Γιατί ακούω συνέχεια άσκημα. Γιατί υπάρχει συνέχεια ένταση, παράπονο και ανέχεια. Στη ζωή μου, στις ζωές των φίλων και των γνωστών. Και πρέπει συνέχεια να αποχωρίζομαι με φίλους που φεύγουν. Και πρέπει συνεχώς να προσαρμόζομαι. Στις αλλαγές, στις επιλογές των άλλων και στις επιλογές αυτών που φεύγουν, όχι επειδή το επέλεξαν, αλλά γιατί αναγκάστηκαν. 

Δεν είμαι μόνος και δεν είμαι αχάριστος. Έχω οικογένεια που αλληλοστηριζόμαστε. Στα δύσκολα, στα εύκολα, στα χαρούμενα και στα δυσάρεστα. Τα γράφω, όμως, και λυγίζω.

Μια ζωή την έχουμε και μας τη βάζουν σε κουτάκια άγχους, στεναχώριας και αδιέξοδου. Δε γράφω συχνά απαισιόδοξα, σχεδόν σπάνια για την ακρίβεια, επειδή έχω κάνει συμφωνία με μένα να δίνω δύναμη και χαμόγελο στους γύρω μου. Αλλά αυτή τη φορά δε μπορώ. Δεν έχω τη δύναμη. Και στεναχωριέμαι. Πειράζει;

Έτσι νιώθω. Ωστόσο, έχω δώσει όρκο ζωής να μη σπάσω, και ας λυγίζω καμιά φορά. Θα το μπατάρω και θα προχωρήσω. Δίπλα μου είναι όλοι. Δίπλα μας. Και ας μην τους έχουμε καθημερινά.
Θα συνεχίσουμε να κάνουμε όνειρα. Έτσι την αλλάζεις τη ζωή. Υλοποιώντας τα όνειρα.

Απλά, αυτές τις μέρες είμαι λίγο αδύναμος. Δε πειράζει.

Άλλωστε, το καλοκαίρι αυτό μ’ έχει κεράσει πίκρες
 







27/06/2015


Δημοψήφισμα = Δημοκρατία

Σήμερα, κυριαρχεί η συζήτηση γύρω από το δημοψήφισμα. Οι απόψεις πολλές. 

Αυτό που διαβάζω από αρκετούς είναι η ανάγκη, οι καλλιτέχνες, να τοποθετηθούν πάνω στο ζήτημα. Κάποιοι το έκαναν, κάποιοι όχι.

Προσωπικά, τον εαυτό μου τον θεωρώ καλλιτέχνη και δημιουργό. Μπορεί να μην είμαι αναγνωρισμένος (και να με ξέρει μόνο η μάνα μου) και μπορεί να μην αναγνωριστώ ποτέ ως προς το έργο και το βίο μου. Η τοποθέτησή μου από το πρωί είναι ξεκάθαρη. ΟΧΙ στα μέτρα των θεσμών και φυσικά ΟΧΙ σε ενδεχόμενα νέα μέτρα. Όταν, λοιπόν, μου δίνεται η ευκαιρία να αποφασίσω ο ίδιος άμεσα για τον αν θέλω να μου συρρικνώσουν και άλλο τη ζωή, νομίζω πως δεν έχω κανένα δίλλημα.

ΟΧΙ απλά και ξάστερα.

Πολλοί φίλοι (πραγματικοί) έχουν εκδηλώσει το ενδιαφέρον τους και τις ανησυχίες τους. Απλά τους λέω πως έχουμε πτωχεύσει προ πολλού. Το αν θα έρθει η συντέλεια του κόσμου απο την επόμενη Δευτέρα ή απο την ερχόμενη Τρίτη ή όποτε, προσωπικά δε το πιστεύω! Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πλέον έχουν μαθει να ζουν συλλογικά και μαζί τους θα πορευτούμε!Το σίγουρο είναι πως 5 χρόνια μας έκλεψαν τα δικαιώματα, τους μισθούς, τις συντάξεις, τις δουλειές και την αξιοπρέπεια. Άρα δε μας φοβίζει η άλλη σελίδα. Ας γυρίσουμε σελίδα και ας προχωρήσουμε διαφορετικά. Τίποτα δεν είναι εύκολο στη ζωή, αλλά ο φόβος, σίγουρα, δεν εχει καμμιά θέση!!

Κλείστε τις τηλεοράσεις (ακόμα και εσείς στο εξωτερικό), ενημερωθείτε από ανεξάρτητα δίκτυα, από φίλους που εμπιστεύεστε και ζουν την κατάσταση και όλα θα πάνε καλά!
Δημοψήφισμα, δημοκρατία, ζωή στα χέρια και νέα πλώρη. Βέβαια σημαντικό να πούμε όχι στα 12 δις μέτρα και μετά όχι στα 8 δις μέτρα. Ωραίες εποχές, ιστορικές εποχές!

Όπως είχα πει και παλιότερα:
"Το καθήκον μας, όμως, ως πολίτες δε σταματάει στην κάλπη. Συνεχίζει με αγώνα στους δρόμους, στην εργασία και στην διάλυση κάθε είδους φασισμού!"


Δύναμη - Αγώνας - Δικαιοσύνη





31/03/2014



   Με επιτυχία περάσανε όλα τα μέτρα, με επιτυχία και όλες οι υπουργικές αποφάσεις, τα τελευταία 3-4 χρόνια. Η αντίδραση του κόσμου, σε όλα αυτά τα μέτρα, νόμους και διαταγές, ήταν καθολική. Απάθεια, ταπείνωση, εξευτελισμός…



   Αντίδραση, σημαίνει η ίση και αντίρροπη δύναμη που αναπτύσσεται υπό την επίδραση μιας άλλης δύναμης (φυσ.) ή αλλιώς το να παίρνει κανείς θέση ή στάση αντίθετη προς άλλον ή κάτι άλλο (εναντίωση).



   Στη χώρα μας δεν ήρθε ποτέ. Ίσως κάποια ψήγματα στην αρχή, αλλά στην πορεία οι φωνές σιώπησαν, τα κορμιά δείλιασαν και η υποταγή άγγιξε τη πλειοψηφία.



   Με λύπη, παρατήρησα και στο δικό μας κλάδο (εκπαιδευτικοί), την ίδια υποταγή, τον ίδιο φόβο και την ίδια απάθεια που επήλθε σε κλάδους λιγότερο δυναμικούς κατά τα παρελθόντα έτη. Κρίμα, εμείς θα έπρεπε να δώσουμε το παράδειγμα.

   Ο λόγος, όμως, που τα γράφω αυτά, και συγκεκριμένα για το δικό μου κλάδο, είναι επειδή, μέχρι πρότινος, θεωρούσα πως η εκπαίδευση δεν είναι μόνο βιβλία, 1+1=2 και όλα τα υπόλοιπα πρακτικά της διδακτέας ύλης (που σαφώς και αυτά είναι απαραίτητα) αλλά ταυτόχρονα, η ομαλή μετάβαση στην κοινωνική πραγματικότητα  των ανήλικων ανθρώπων. Ο εμπλουτισμός τους με εφόδια για να αντιμετωπίσουν τις όποιες δυσκολίες στην ζωή. Η δημιουργία κριτικής ικανότητας και σκέψης. Η δημιουργία σκεπτόμενων ανθρώπων, οι οποίοι μέσα από τις γνώσεις τους θα αλλάζουν προς το καλύτερο την κοινωνία, τους θεσμούς και τους ανθρώπους.

   Θεωρούσα, ότι Παιδεία, είναι η ευαισθητοποίηση προς τους αδύναμους της ζωής, η διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων και ευκαιριών για όλους. Η δημιουργία ιδανικών που θα ωθήσουν  τις νέες γενιές να κρίνουν τους μεγαλύτερούς τους, ως προς το αν ακολουθούν δρόμους που συμφέρουν το κοινό καλό ή αν παραστρατούν, το σταμάτημά τους.  Η ανύψωση του πνεύματος  που φαίνεται, όχι μόνο στα πόσα ποιήματα ή λογοτεχνικά βιβλία έχεις διαβάσει (και αυτά, βέβαια, βοηθούν), αλλά και στη δημιουργία επιστημόνων, τεχνολόγων, ανθρώπων του πολιτισμού και ανθρώπων του πρωτογενούς τομέα, που έχουν ως κύριο και βασικό στόχο το καλό του συνανθρώπου, της κοινωνίας, της χώρας, της ηπείρου κ.ο.κ.

   Με την επιβολή της αυτό-αξιολόγησης των σχολικών μονάδων, όλο αυτό φαντάζει ουτοπία…

   Με όλα αυτά, λοιπόν, που συνέβησαν τις προηγούμενες μέρες και που φαντάζομαι θα ακολουθήσουν, κατέληξα στο εξής!

Συγχαρητήρια… Χάσαμε…

   Ωστόσο, είμαι ρομαντικός, είμαι ονειροπόλος αλλά όχι ουτοπιστής. Τη ζωή θα την κάνουμε ομορφότερη, όχι μόνο στα λόγια αλλά στην πράξη. Όταν ενωθούμε. Όταν αγωνιστούμε. Όταν διεκδικήσουμε το συμφέρον, όχι μόνο το δικό μας, του διπλανού μας.

Όπως πάντα:

Δύναμη  - Αγώνας - Δικαιοσύνη
 




03/01/2014

Άκου λέει, δε μπορώ να νοσηλευτώ.
Άσε σου λέω δεν υπάρχουν 25 ευρώ.
Φωτιά στην λευτεριά του νέου έτους,
δημιουργία ανώνυμου έπους.
Λογική στείρωσης της σκέψης.
Την υγεία σου μη θρέψης

Και στα δικά σου Υπουργάρα….

(στους υπόλοιπους αφιερωμένο τούτο...)
http://www.youtube.com/watch?v=WRJ_EGcrQyw




30/10/2013

Ξυπνάμε;



Έκρυθμη η κατάσταση στα κοινωνικά και πολιτικά του τόπου. Χαμός μιλάμε. Τι να πρωτοδιαβάσεις. Τι να πρωτοαναλύσεις . Η ενότητα πάει κατά διαόλου. Το νέο μότο που υπάρχει είναι “Όλοι εναντίον όλων ακόμα και με τον εαυτό μου”. 


Επικρατεί μια παράνοια. Από τη μια πλευρά έχουμε τη ζωή που συνεχίζεται. Από την άλλη έχουμε τη ζωή που πάει κατά διαόλου. Αυτό σε καθημερινό επίπεδο. Σε ολονών τις ζωές. Με εξαιρέσεις προφανώς. Δε δέχομαι ότι όλοι βιώνουν στον ίδιο βαθμό την πολύμορφη κρίση. Ωστόσο οι περισσότεροι τη βιώνουμε με αυτό το μοτίβο. Κρύο –  Χλιαρό -  Ζέστη κ.ο.κ.



Δε μου αρέσει πάντως. Όχι επειδή είμαι απαισιόδοξος. Απλά γιατί όλο αυτό οδηγεί σε μια άνευ προηγουμένου παθητικότητα χωρίς επιστροφή. Άβουλοι άνθρωποι, με γκρι πρόσωπα, εκτρέφουν μέσα τους το τέρας της παθητικότητας και της λήθης. Αλτσχάιμερ από την ηλικία των 20. Επιλεκτικό βέβαια. Γιατί όπου μας συμφέρει ή όπου μας ενοχλεί γινόμαστε ταύροι. Και  χτυπάμε τον αόρατο τοίχο της βλακείας μας. Γιατί ξεσηκωνόμαστε μόνο εκεί που μας επιτρέπουν (ποδόσφαιρο, dancing with the rabbits, στο τύπο που μας πήρε τη θέση κτλ). Και εξηγούμαι! Καθημερινά τα δικαιώματα μας συρρικνώνονται. Οι εργασιακές μας συνθήκες υποβαθμίζονται. Η ελευθερία μας κατατρώγεται. 



Αλλά όχι. Δεν ασχολιόμαστε με  αυτά. Γιατί να ασχοληθούμε; Αφού δε φαίνονται άμεσα οι διαφορές. Ακόμα πηγαίνουμε έξω βόλτα μέχρι αργά το βράδυ. Ακόμα μπορούμε να μαζευόμαστε στα σπίτια μας, να πίνουμε και να γλεντάμε. Με ό,τι έχουμε βρε αδελφέ. Η φτώχεια θέλει καλοπέραση λένε. Άρα είμαστε ελεύθεροι. Είμαστε ζωντανοί. Είμαστε κυρίαρχοι του εαυτού μας.



Όταν όμως θα έρθει η στιγμή να πας στο νοσοκομείο να σε εξετάσουν, ή να αγοράσεις μερικά φάρμακα, τότε αντικρίζεις το τέρας. Όταν έρθει η στιγμή να πληρώσεις οποιασδήποτε μορφής φόρο, να σου ξανά το τέρας. Όταν σου έρθει το χαρτί της απόλυσης, να σου το τέρας και ο φόβος. 


Αλλά τότε δεν έχεις μιλιά. Ποιο είναι το τέρας; Ποιος είναι ο εχθρός; Ποιος είναι ο αντίπαλος; Σε ποιον θα φωνάξεις; Δε φαίνεται τώρα ο εχθρός. Άσε που κανείς δε φωνάζει. Κανείς δεν απεργεί. Κανείς δε διεκδικεί. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για σένα. Βέβαια ούτε και εσύ ενδιαφερόσουν. Ποιος είναι, λοιπόν, το κακό;

Έρχεσαι ξανά στο φαύλο κύκλο της παθητικότητας και μπαίνεις σε ένα όμορφο trip-ακι φωνάζοντας δυνατά από το καναπέ σου :
“Όλοι εναντίον όλων ακόμα και με τον εαυτό μου”.

Ξυπνάμε; Αγώνας – Δύναμη – Δικαιοσύνη
 





22/10/2013

Φοβάμαι...


Τα σχολεία τα κλείνουν. Και τα Πανεπιστήμια. Απολύουν καθηγητές. Καταργούνται οργανικές.

Κλείσαν και νοσοκομεία. Ούτε υλικά έχουν για να μας περιθάλψουν. Και είσοδος 20 ευρώ.

Κλείσαν και την ΕΡΤ. Κλείσαν και οι επιχειρήσεις των απλών ανθρώπων.

Και δε μπορούμε να μιλήσουμε. Πού να πάμε; Θα ρίξουν χημικά και ξύλο. Αν ποτέ ξεσηκωθούμε. Και πού να ξεσηκωθούμε; Με ποια πλευρά; Να μας πούνε αντιδραστικούς και υπέρ της βίας; Τι είναι βία;

Ανεργία στο 28%. Αυτοκτονίες πολλές. Άστο τώρα αυτό είναι μεγάλο θέμα.

Έχουμε και μεγάλο ποσοστό ναζιστών – φασιστών σε αυτή τη χώρα. Μα με τρομάζει και ο ρατσισμός. Με τρομάζει η ευκολία να ρίχνω τις ευθύνες σε πιο αδύναμους από εμένα.

Αυτό με τρομάζει. Μη γίνω και εγώ σαν αυτούς. Μη γίνω ευθυνόφοβος και βολέψω τη ζωή στο μικρόκοσμο που μου πλασάρουν.

Φοβάμαι;

Όχι!

Μιλάω; ΝΑΙ.
Θα την αλλάξουμε τη ζωή; ΝΑΙ
Όταν θα είμαστε έτοιμοι. Δεν αργεί η ώρα. Θα έρθει η στιγμή. Είναι πολλά και θα βγούνε προς τα έξω.
Μη φοβάστε. Είμαστε πολλοί. Δεν είμαστε μόνοι. Αλήθεια λέω. Το πιστεύω!
Αγώνας – Δύναμη - Δικαιοσύνη
 




08/10/2013



Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό, επειδή έχει πέσει η ακροαματικότητα των ραδιοφώνων, οι εταιρίες πνευματικών δικαιωμάτων κυνηγάνε τα web radios! Ως γνωστόν τα web radios δεν έχουν χορηγούς και αν έχουν είναι τόσο λίγοι (οι χορηγοί) που δε καλύπτουν ούτε τα βασικά έξοδα λειτουργίας των διαδικτυακών σταθμών. Είναι ένας ακόμα πόλεμος στην ελευθερία, στη διάδραση, στην ελευθερία του λόγου και της επικοινωνίας. Όσοι έχουμε βρει ένα σπίτι σε αυτά τα μέσα (και επειδή είμαστε αρκετοί καλλιτέχνες πλέον) κινδυνεύουμε να το χάσουμε!

Όλοι μαζί πρέπει να στηρίξουμε αυτή την προσπάθεια των web radios, που με μόνο κίνητρο την αγάπη τους για το τραγούδι λειτουργούνε.

Οι άσημοι καλλιτέχνες δεν κερδίζουν χρήματα από τα πνευματικά δικαιώματα. Μην έχουμε αυταπάτες. Τα χρήματα μοιράζονται σε συγκεκριμένα πρόσωπα και καλλιτέχνες. Εγώ προσωπικά δεν ανήκω σε καμιά εταιρία. Μόνος μου κατοχυρώνω τα πνευματικά δικαιώματα και δε ζητάω τίποτα σε αντάλλαγμα.

Η μουσική είναι και θα πρέπει να είναι ελεύθερη, αδέσμευτη και χωρίς σύνορα…


 



12/09/2013

Ραγδαίες είναι οι εξελίξεις στην Ελλάδα. Σε όλα τα μέτωπα. Όλα τα μέτωπα ανοιχτά. Ταυτόχρονα, όμως, παντού σιγή ιχθύος. Όχι από τα Μ.Μ.Ε. (άλλωστε δε νομίζω να περιμένει κάτι περισσότερο κάποιος από έναν κλάδο ο οποίος έχει αφήσει να απολυθούν χιλιάδες συνάδελφοί του και παρόλα αυτά να μην αναφέρεται σε αυτό) αλλά από τον ίδιο το κόσμο. 


Το ίδιο ισχύει και στην εκπαίδευση. Απολύονται συνάδελφοι διαφόρων βαθμίδων ή ειδικοτήτων και περιμένουμε να δούμε τι θα αποφασίσει το ένα ή το άλλο συνδικαλιστικό όργανο. Οι άλλοι παραμένουν όμως σε διαθεσιμότητα (=απόλυση σε 8 μήνες).


Τα έχω ξαναγράψει και τα έχω ξαναπεί. Μόνο ενωμένοι μπορούμε να αλλάξουμε μερικά πράγματα. Δεν σημαίνει πως άμα ενωθούμε την άλλη μέρα όλα θα είναι ρόδινα. Αλλά σίγουρα θα είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Ας ενωθούν οι εκπαιδευτικοί μεταξύ τους, ώστε να ενωθεί και η κοινωνία μαζί τους. Οι γονείς φέρουμε μεγάλη ευθύνη σε αυτό το τομέα. Δε μπορούμε να γκρινιάζουμε για το πώς έχουνε καταντήσει τα εργασιακά μας δικαιώματα, για το πώς οδηγούμαστε σε ταχύτατη φτωχοποίηση, και όταν ένας κλάδος διεκδικεί τα δικαιώματά του (μέσω απεργίας μιας και δεν υπάρχει άλλος τρόπος σήμερα) να ωρυόμαστε πως ξεβολεύουν την καθημερινότητά μας.

Πώς θα αλλάξουν, δηλαδή, τα πράγματα στη κοινωνία μας; Με το να βριζόμαστε μεταξύ μας; Με το να παρακολουθούμε τηλεόραση και να καταριόμαστε  τις τηλεπερσόνες; Με το να κατηγορούμε οι δημόσιοι τους ιδιωτικούς, οι ιδιωτικοί τους ελεύθερους επαγγελματίες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες τους δημοσίους κ.ο.κ;


Σίγουρα δεν αλλάζει τίποτα με αυτό τον τρόπο. Και η αλλαγή δεν έρχεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Θέλει κόπο, πείσμα και θέληση. Ένα απλό παράδειγμα. Αν κάποιος θέλει να γίνει σπουδαίος πιανίστας, δε πρόκειται να γίνει επειδή απλά το σκέφτηκε. Θα πρέπει να αφιερώσει ώρες μελέτης για αρκετά χρόνια και ίσως  (και τονίζω το ίσως) μια μέρα να τα καταφέρει. Αν δε τα καταφέρει δε πρέπει να σταματήσει μέχρις ότου φτάσει στο επίπεδο που τον ικανοποιεί. Το ίδιο ισχύει με τις κοινωνικές αλλαγές. Δεν αλλάζουν τα πράγματα από τη μια μέρα στην άλλη. Πρώτα πρέπει να αλλάξουμε μέσα μας. Να ακούσουμε την κραυγή μας, όπως λέει και ο Καζαντζάκης. Ύστερα να βοηθήσουμε τους γύρω μας και προτού πάμε να «φάμε» κάποιον που προσπαθεί για κάτι καλύτερο, να σκεφτούμε πως θα αισθανόμασταν εμείς στη θέση του.


Δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό βλέπω αρκετή απαισιοδοξία γύρω μου. Και γκρίνια. Αλλά καμιά διάθεση για αγώνα. Για διεκδίκηση αυτών που μας ανήκουν. 


Λοιπόν, αγαπητέ αναγνώστη μου, το ποδήλατο δε τσουλάει μόνο του αν δε κάνεις πεταλιές και δεν πάει κάπου αν δε το οδηγήσεις εκεί που πρέπει. Αγωνίσου για τη ζωή σου. Για τη ζωή του παιδιού σου. Για το μέλλον των παιδιών μας. Για το μέλλον αυτών που δε μπορούν να αγωνιστούν. Ό,τι και αν έκανες στο παρελθόν και εφόσον το θεωρείς πια λάθος, άλλαξέ το. Δεν είναι αργά. Όταν συνειδητοποιήσεις το εύρος των πραγματικών σου δυνατοτήτων και το καλό που μπορείς να προσφέρεις, μη τρομάξεις. Χρησιμοποίησε αυτή τη δύναμη για να βοηθήσεις αυτόν που δε μπορεί. Μη σταματάς να γελάς. Μην ακούς τις σειρήνες. Κάνε όνειρα, κάνε τα πραγματικότητα και ζήσε τα.


Αν συμφωνείς σε θέλω στο πλευρό μου. Μιλάω για την ώρα που θα αγωνίζομαι για το παιδί μου, το παιδί σου και το συνάνθρωπό μας. Είσαι μαζί μου; Απόδειξη!!!




05/07/2013

Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα στην ζωή μου, σε προσωπικό επίπεδο, πάνε πολύ καλά. Υγεία, αγάπη, σταθερότητα, ευτυχία, έμπνευση, καλοί φίλοι και καθόλου χρήματα (δεν είναι άλλωστε αυτά που καθορίζουν τη χαρά μας). 


Παρόλα αυτά το σπίτι μου είναι πεντακάθαρο! Αυτό το λέω, γιατί όταν έχω νεύρα, απογοήτευση ή γενικά κάτι με προβληματίζει έντονα, κάνω δουλειές του σπιτιού. Έτσι καταφέρνω να ξεχνιέμαι, να ηρεμώ, να σκέφτομαι  καθαρά και ψύχραιμα. Κάποιος ίσως αναρωτηθεί πως και δε γράφω μουσική ή στίχους. Σε πληροφορώ,  λοιπόν, πως για να γράψω μουσική ή στίχους θα πρέπει να βρίσκομαι σε κατάσταση ηρεμίας και χαλαρότητας. Η μουσική καταπραΰνει τα πνεύματα, όπως και η ποίηση. Η φλόγα θα πρέπει να φαίνεται στον ήχο ή στις λέξεις  και όχι στο πόσο δυνατά κρατάς το μολύβι ή τι γκριμάτσες έχεις στο πρόσωπο. 


Έτσι, λοιπόν, ενώ όλα θα έπρεπε να είναι ωραία, δε μπορώ να σταματήσω να σφουγγαρίζω, να ξεσκονίζω και να πλένω. Ξέρω πολύ καλά τι φταίει. Φταίει η αδικία που υπάρχει γύρω μου. Φταίει η υποκρισία και το ψέμα που υπάρχουν παντού. Δε θέλω άλλο να ακούω ψέματα από τους πολιτικούς αλλά ταυτόχρονα να υπάρχουν άνθρωποι να τους πιστεύουν. Δε μπορώ να πιστέψω πως γίνεται ο Κώστας Σακκάς να είναι ακόμα φυλακισμένος και να οδεύει στο θάνατο επειδή δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Επειδή στη Χούντα που ζούμε (της Ε.Ρ.Τ., της επιστράτευσης των εκπαιδευτικών, των αυτοκτονιών) δε βγαίνει κανείς να μιλήσει. Δεν έχει κανείς τύψεις. Δεν νοιάζεται κανείς πραγματικά.  


Εγώ προσωπικά φοβάμαι. Όχι με την έννοια ότι δε θα μιλήσω ή δε θα γράψω ή δε θα τραγουδήσω. Καμιά σχέση. Δε φοβάμαι για μένα. Φοβάμαι πως δε θα μείνουν πολλοί ακόμα να υπερασπιστούν την αδικία. Δε θα μείνουν πολλοί να μιλήσουν και να πράξουν. Κάθε μέρα είναι λιγότεροι. Ειδικά τώρα με το καλοκαιράκι, ακόμα πιο δύσκολο.


Πριν λίγες μέρες είχα γράψει:         Όταν λήθη σε σκεπάζει
                                                                 και με δαίμονες γυρνάς
                                                                 είσαι τέρας που κοιτάζει
                                                                 άβουλο και δε μιλάς.



Ξεχνάμε γρήγορα, προσπερνάμε γρηγορότερα, αυτά που δεν έχουν μέσα και εμάς. Αύριο – μεθαύριο θα είμαστε και εμείς εκεί. Τότε ποιος θα φωνάξει;

 
(Το τραγούδι H Λήθη εδώ)




03/06/2013



Είναι ωραίο να μοιράζεις τα όνειρα σου με τους άλλους! Πιο ωραίο, όμως, είναι να έχεις και κοινές αξίες και ιδανικά. Αλλιώς σίγουρα στη πορεία θα στραβώσει κάτι…

Δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα από τις διαπροσωπικές σχέσεις.  Στη πολυπολιτισμική και πολυκουλτουρική κοινωνία που ζούμε οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων έχουν γίνει σύνθετες. Σίγουρα πιο απρόσωπες. Δεν γνωρίζεις τον απέναντί σου πια. Όσο ξεκάθαρος και να είσαι, όσες "κόκκινες" γραμμές και να τραβήξεις. Στο τέλος, ο άλλος  θα δείξει αυτό που πραγματικά θέλει και στη τελική θα το πραγματοποιήσει.

Σε αυτή τη κατάσταση νιώθεις προδομένος, πίσω - μαχαιρωμένος, αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Μπορεί κάποιος να φυλακίσει τα πιστεύω και τα θέλω ενός ανθρώπου;

Και που έθεσες τα όρια σου, απλά παραμένουν τα δικά σου όρια. Όχι των άλλων. Οι άλλοι συμβιβάζονται, άλλοτε για πάντα, άλλοτε για μεγάλο και άλλοτε για μικρό χρονικό διάστημα. Αν το σκεφτείς όλοι αυτό κάνουμε. Όλοι συμβιβαζόμαστε και σεβόμαστε, που είναι και το πιο σωστό, τα όρια των άλλων. Οπότε, γιατί ο απέναντί σου θα πρέπει να σε ακολουθεί τυφλά; Κάνοντας κάτι τέτοιο, δε τον καθιστά πιστό, αλλά άβουλο. Και σίγουρα δε θες τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου, μιας και η έλλειψη κριτικής ικανότητας και επιχειρημάτων από πλευράς τους, δε πρόκειται να σε εξυψώσουν ως άνθρωπο, ως “πνεύμα”.

Εν τέλει, είμαστε υπόλογοι των αποφάσεών μας και οι υπεύθυνοι  για να υποστηρίζουμε τις επιλογές μας.

Σταμάτα, λοιπόν, την γκρίνια, θέσε τα όριά σου, πάρε τις αποφάσεις σου, διάλεξε τα μονοπάτια σου και αν τελικά πάρεις και κάποιο λάθος δεν έγινε κάτι. Γυρνάς πίσω και παίρνεις άλλο. Ξεκίνα όμως να δημιουργείς προοπτικές, λύσεις και εναλλακτικές. Διόρθωσε τα λάθη και μην τα επαναλαμβάνεις. Και προπάντων, σταμάτα να γκρινιάζεις. Έτσι αποδεικνύεις ότι είσαι άβουλος και περιμένεις από τρίτους να σε στηρίξουν.

Κάνε με τη ζωή σου αυτό που θες. Μια φορά ζεις. Κάνε όνειρα και προσπάθησε να τα υλοποιήσεις. Όχι υλιστικά όνειρα, μα θεωρητικά και συναισθηματικά. Θα σε οδηγήσουν εκεί που θες αβίαστα. Εμπιστεύσου τα. Και αν στην πορεία βρεις και άλλους που συμβαδίζουν με αυτά, έχει καλώς. Αλλά εκεί πρόσεχε γιατί θα πρέπει να συμβαδίζουν και με τις αξίες και τα ιδανικά σου. Αλλιώς θα σε καθυστερήσουν.

Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, μα ο τρόπος που χρησιμοποιείς τα μέσα μπορούν να αγιάσουν ένα σκοπό.


 







08/04/2013



Είναι καιρός που θέλω να γράψω ένα κείμενο σχετικά με όλα αυτά που συμβαίνουν στην εκπαίδευση στην Ελλάδα του σήμερα (ή του προχτές για να είμαι ακριβής).

Η αφορμή και ο λόγος πάντα υπήρχαν, αφού με στενούς φίλους και συναδέλφους, κάτι τέτοιες συζητήσεις τις κάνουμε σχεδόν καθημερινά, πάντα βέβαια με ένα μανδύα αισιοδοξίας στο τέλος για να μην αποτρελαθούμε.

Με ενοχλεί, λοιπόν, όλο αυτό το οποίο γίνεται εις βάρος μου, εις βάρος συνειδητοποιημένων εργαζομένων και φυσικά εις βάρος των μαθητών – παιδιών μας. Ο διαρκής πόλεμος της τηλεόρασης και του έντυπου τύπου στη δημόσια παιδεία, δεν έχει τελειωμό. Σε σημείο που έχει γίνει αναίσχυντος. Άρθρα του τύπου «η ιδιωτική παιδεία είναι καλύτερη από την δημόσια» και  «τα παιδιά των ιδιωτικών σχολείων έχουν 90% ποσοστό επιτυχίας στις εξετάσεις» ή «οι δάσκαλοι δουλεύουν λίγο, με λίγους μαθητές και παίρνουν πολλά λεφτά» και γενικά όλες τις αηδίες που γράφονται και λέγονται τα τελευταία 3 χρόνια συστηματικά.

Το τι ακούμε και τι διαβάζουμε καθημερινά στα σχολεία δεν περιγράφεται.  Ίσως το κάνουν για να μας σπάσουν περισσότερο το ηθικό και να σκύψουμε περισσότερο το κεφάλι. Ίσως για να μας διαιρέσουν περισσότερο σε παρατάξεις,  σε αδιάφορους ή σε “ό,τι να ΄ναι”. Ίσως επειδή είναι σαδιστές, κανείς δε μπορεί να γνωρίζει. Τουλάχιστον ακόμα, δε μπορώ να το ερμηνεύσω. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι καθημερινά, μας ξευτιλίζουν, μας μειώνουν, απαξιώνουν το έργο μας απέναντι στις άθλιες συνθήκες και τους μισθούς πλάκας, μας ταΐζουν αβεβαιότητα και φόβο και φυσικά μπόλικη διαίρεση! Και κάπου εδώ έρχονται και οι ευθύνες των συνδικαλιστικών οργάνων. Ειλικρινά, δε θυμάμαι ποτέ να υπογράψαμε όλοι μαζί ως σύλλογοι, και όχι ως παρατάξεις, κοινά κείμενα που αφορούνε όλους. Δε θυμάμαι να έγιναν εκλογές με βάση τα πρόσωπα και όχι τα κόμματα. Δε θυμάμαι εκλογές χωρίς αφίσες συνδικαλιστικό – κομματικές. Δε θυμάμαι όλοι να συζητάνε με όλους για τα κοινά μας προβλήματα και να ενωθούμε για να τα αντιμετωπίσουμε. Ειδικά τώρα, που είναι πιο επιτακτικό από ποτέ. Ειδικά τώρα που ο κλάδος των εκπαιδευτικών έχει γίνει το πειραματόζωο όλων των εργαζομένων, αφού πρώτα συμβαίνουν σε αυτόν τον κλάδο όλα τα δεινά και μετά ακολουθούν οι υπόλοιποι. Ίσως γιατί ενώ είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι τελικά να μην είμαστε στη πραγματικότητα. Ίσως και η ίδια η κοινωνία να μη μας θεωρεί τόσο χρήσιμους και σημαντικούς. Ίσως φταίμε για αυτό επειδή τόσα χρόνια δε μιλάμε, ούτε φωνάζουμε, ούτε διεκδικούμε. Είμαστε κλεισμένοι στο μικρόκοσμό μας, φοβισμένοι και πάνω από όλα διαιρεμένοι.  Δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσουν όλοι με αυτό το κείμενο, παρόλο που λέω τα αυτονόητα. Δεν είμαι κανένας ειδικός, ούτε έχω 38 πτυχία, αλλά μπορώ να δω τι έρχεται μπροστά μας. Το τι γινόταν στο παρελθόν στην εκπαίδευση πέρασε. Τώρα πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά ενωμένοι και να δώσουμε το παράδειγμα στην κοινωνία. Να δώσουμε να καταλάβουνε πως δε φταίει ο δημόσιος υπάλληλος, ο ιδιωτικός υπάλληλος ή ο ελεύθερος επαγγελματίας. Φταίει ο κακός εαυτός που κουβαλάμε μέσα μας. Άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Οι άνθρωποι, δηλαδή, όχι  μια συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων.

Είμαι σίγουρος πως οι απολύσεις θα ξεκινήσουν από εμάς, τους εκπαιδευτικούς, χρησιμοποιώντας πολλά προσχήματα και δικαιολογίες. «Είμαστε πάρα πολλοί», «είναι τεμπέληδες», «δεν έχουν πολλά προσόντα» και πολλά πολλά άλλα.

Δε καταλαβαίνω τη δυσκολία, στους περίεργους καιρούς που ζούμε, του γιατί δε γινόμαστε  όλοι ένα με 2-3 απλά αιτήματα που συμφωνούμε.

Είναι ήδη αρκετά αργά, απλά ελπίζω όχι χωρίς γυρισμό.



17/03/2013

Με αφορμή αυτό που έγινε χτες με το ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ.



Προσωπικά δεν είμαι ούτε οπαδός, ούτε φίλαθλος του ποδοσφαίρου. Παρόλα αυτά, πιστεύω πως σε οποιοδήποτε επάγγελμα, το βασικό προσόν του επαγγελματία πρέπει να είναι η παιδεία. Το έχω γράψει άλλωστε και σε αρκετούς στίχους αυτό. Αν με ρωτήσει κάποιος προσωπικά, δε θεωρώ ότι ο παίκτης το ήθελε. Εκ των υστέρων κατάλαβε το λάθος του. Αυτό δε σημαίνει πως δε πρέπει να τιμωρηθεί. Το αντίθετο. Αλλά ας μην φτάνουμε στα άκρα. Όταν κάποιος είναι απαίδευτος δεν του κόβουμε το κεφάλι. Εφόσον είναι ενήλικος, τον τιμωρούμε, αλλά όχι μόνιμα. Στερήστε του το μισθό (που από ότι φαίνεται στο τατουάζ τον απασχολεί το θέμα), βγάλτε τον κάνα δυο χρόνια από τις εθνικές, ρίχτε του και 3 αγωνιστικές και , το σημαντικότερο για μένα, στείλτε τον υποχρεωτικά να κάνει μαθήματα ιστορίας. Τι δηλαδή, επειδή είναι 20 χρονών δε γίνεται να μορφωθεί; Σε πληροφορώ, αναγνώστη μου, πως σύμφωνα με την ψυχολογία αν τον τιμωρήσεις καταστρέφοντας  τον, τότε τον έστρεψες εναντίον σου. Ούτε πρόκειται να μάθει, ούτε να συμμορφωθεί. Μάλλον θα περιθωριοποιηθεί και μετά κλάφτα Χαραλάμπη. Οπότε στείλτε τον  να κάνει μερικά μαθήματα ιστορίας, λίγο κοινωνική εργασία μαζί με συνανθρώπους και θα δεις αν πραγματικά άξιζε ή όχι μια δεύτερη ευκαιρία. Όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Πόσο μάλλον όταν είναι νέα παιδιά. Ας την δώσει η κοινωνία την ευκαιρία και ας αφήσουμε την ιστορία να δείξει πόσο σωστά την εκμεταλλεύτηκε ή όχι.

Αγάπη σε όλους και υγεία