Στίχοι

Σταγιάτες 08/06/2020

Είναι εκεί στο βουνό, ένα γαλατικό χωριό,
έχει σθένος και παλεύει.
Μανιασμένοι γύρω τους, οι εχθροί ένα σωρό,
μα το δίκιο περισσεύει.
Όσο κι αν τους απειλούν, η ψυχή τους δε λυγά.
έχουν μυστικό ένα όπλο.
Γίνονται μία γροθιά, ενώνουν δέντρα και βουνά
αιώνες έχουνε τον τρόπο.

Με νερό απ’ την Κρύα Βρύση έχουν μαγικό ζωμό
Σάτυροι και Ναϊάδες συντροφεύουν το χορό.
Το κερνάνε, το μοιράζουν κι εξαπλώνεται παντού
Είναι αυτό το μυστικό του μεγάλου αυτού χωριού.

Ξάφνου γνώση αποκτούν και τα άλλα τα χωριά,
πόλεις γειτονιές και κόσμος.
Δάση, κρήνες, πλάσματα και μαζί αερικά
βρίσκονται, νικιέται ο φόβος.
Ξέρουν τ’ όπλο το τρανό, το ιερό το αγαθό
που τη λύσσα ξεδιψάει.
Είναι το απλό νερό, που αγαπάς και αγαπώ
και τους μπέηδες νικάει.

Χρόνος Νεκρός 04/04/2020

Όταν σκέψεις σ’ εγκλωβίζουν και τα λόγια πλημμυρίζουν
του μυαλού τη λογική, την αφήνουν να πνιγεί.
Μ’ ένα τρόπο φυλακίζουν την ελεύθερη ψυχή
και το κάνουν σαν να νιώθεις πως την έβαλες εσύ.

Γεύση πικρή, στο στόμα ο έρωτας, νοσταλγώ
τις μέρες που είχαμε και έχασα.  Σε κρατώ
με χρόνο νεκρό, γυρεύω σαν είλωτας, αγκαλιά.
Μα νιώθω πως έχεις φύγει τώρα πια μακριά


Μάτια γυάλινα - καθρέφτης, μόνο ψέμα με κερνούν
νιώθω κρύο πια το σώμα, λόγια που με ξεπερνούν.
Πυξίδα είχα μόνο εσένα και μου έδινες φωνή
μα δε σ’ έχω δω κοντά μου και μου βγαίνει σε οργή.


Ο Καπετάνιος 04/07/2019

Με πέτρινα δεσμά κρατάω την αυγή μου
τείχη ψηλά κρύβουν το φως μες την αυλή μου 
Γιατί οι σκιές κρατούν σε λήθη τη ψυχή  μου
κι έτσι ξεχνώ πιο εύκολα τη φανερή ενοχή μου.

Που ενώ καπετάνιος έγινα σε θάλασσες με αντάρα
εγώ πια πλέω σε ασφαλή νερά με τέρμα τα φουγάρα
για να μη βλέπω το άδικο, τη δυστυχία, τον πόνο
και για τα άσκημα της Γης, οι άλλοι να φταίνε μόνο.

Μα θα ‘ρθει η ώρα που το φως θα διώξει τις σκιές μου
και θα ‘ρθω αντιμέτωπος μ’ όλες τις ενοχές μου
που το καράβι μου χτικιό το είχα ν’ αρμενίζει
και όχι ελπίδα να γυρνά, σε όλους να χαρίζει.

Τότε θα δω πραγματικά, τα λάθη που είχα κάνει
τόσες ψυχές που είχαν χαθεί θα έβρισκαν λιμάνι
μα σαν ναρκωτικό η λήθη με καλύπτει
και πάλι πίσω στις σκιές βολεύομαι σε κρύπτη.

Κι ας είμαι καπετάνιος σε θάλασσες με αντάρα
εγώ θα πλέω σε ασφαλή νερά με τέρμα τα φουγάρα
δε θα βλέπω το άδικο, τη δυστυχία, το πόνο
και για τα άσκημα της Γης, οι άλλοι θα φταίνε μόνο.


Αλλά δε μιλάω γι' αυτό 11/09/2018

Έχω κάτι μαύρο στο μυαλό.
αλλά δε μιλάω γι’ αυτό.
Κάτι που καίει τον μικρό μου εαυτό.
αλλά δε μιλάω γι’ αυτό.

Μία δίψα που δε σβήνει ούτε λεπτό,
παρωπίδα στο πεδίο τ’ οπτικό.
Είναι ταμπού, είναι κακό.
Κι έτσι δε μιλάω γι’ αυτό.


Να κολυμπάω στο νερό, έμαθα από μικρός.
Μα βουλιάζω στη στεριά, τώρα που μεγάλωσα.
Είχα πάτημα γερό, μα το γέλιο πια πικρό.
Έφαγα τη μαχαιριά, τη πληγή μου μπάλωσα.

Είναι κάπως καταθλιπτικό
αλλά δε μιλάω γι’ αυτό.
Έχω άρρωστο το ψυχισμό
αλλά δε μιλάω γι’ αυτό.

Τα χέρια μου τα δένει με ιστό
κρύβω το γέλιο κάνοντας χαμό.
Είναι ταμπού, είναι κακό.
Κι έτσι δε μιλάω γι’ αυτό.


Να Χαθείς στη Ζάλη 03/08/2018


Είναι ένα χαμόγελο που πάντα λαχταρώ
να βλέπω πάνω στ’ όμορφό σου προσωπάκι.
Βλέμμα μες τη γλύκα και λιγάκι πονηρό,
μα είσαι τίμιο κι αθώο ανθρωπάκι.

Κι αν καμιά φορά τα δάκρυα βγουν εκεί σωρό,
έχεις τον τρόπο να ξεχνάς και ν’ αγκαλιάζεις.
Όλα μηδενίζουνε σε κάθε πρωινό,
την ευτυχία σου ολόγυρα πηγάζεις.

Refrain

Στην ψυχή σου μέσα θα κρυφτώ,
για να μάθω πάλι
τη ζωή μου πώς πρέπει να ζω,
να μη φτιάχνω χάλι.
Πως το όνειρο είναι ζωντανό,
φτάνει να ‘χεις βάλει
στη συνταγή σου συναίσθημα αγαθό
και να χαθείς στη ζάλη…


Egoista 11/05/2018


Σπάω το καθρέφτη,

για να ‘χω χίλια μέρη να κρυφτώ,

απ’ το πρόσωπο του ψεύτη
κι από το κακό μου εαυτό.

Μα ενώνονται κομμάτια,
που νόμιζα πως είχανε χαθεί
σε μυστικά μονοπάτια
και σε παγίδες είχανε πιαστεί.


Θα ξεφύγω από τον κακό μου εαυτό
Θα γυρίζω,
πάντα πίσω, γιατί θανάσιμα με αγαπώ.


Ενώνονται ένα – ένα
και φαίνεται πολύ τρομαχτικό.
Μα είναι σημαδεμένα,
σαν τράπουλα με 5 τα οχτώ.

Το πάζλ του παρελθόντος
μου δείχνει τις σκιές που είχα δεχτεί.
Οπότε επειγόντως,
η σκέψη μου θα τις ξεφορτωθεί.

Κέρινα Σ' αγαπώ 03/04/2018

Μαγεία στις λέξεις
χρυσές υποσχέσεις
Πορνεία οι σχέσεις.
Δεν υπάρχουν έλξεις, πόσα πια να αντέξεις. Μόνος δεν υπάρχει χώρος άλλος για να πονέσεις.

Η φωνή σου μιλάει,
την καρδιά μου γαμάει.
Το καράβι κουνάει.
Λογική που βουτάει, πάνω σε βράχο χτυπάει και σαν σκέψη κυματίζει ό,τι η ψυχή κουβαλάει.

Σε αράχνης ιστό, θα βυθιστώ.
Μέσα σε παγίδα τα’ όνειρό μου θα βρω.
Χορεύω, μεθώ, με δάκρυα κοιτώ,
σαν κέρινα να καίγονται όλα τα σ’ αγαπώ.

Της φυγής μου οι τάσεις
είναι ψυχής Αναστάσεις
και προτού με χλευάσεις
δε θα μπορείς να με φτάσεις, ό,τι κι αν θυσιάσεις, ευκαιρία δε θα δώσω ξανά να μ’ αγκαλιάσεις.

Ζητάω αέρα,
με βγάζεις σε ξέρα
και με κάνεις πιο πέρα.
Τη νύχτα σου κάνεις μέρα, το Σάββατό μου Δευτέρα και ζω τον Έρωτα αυτό σε χρόνια που είχε χολέρα.

Νίκος Γιακουμάκης

Σε Κλωστή Ακροβατώ 23/02/2018

Πόσα χάνω ‘ταν ακούω
την καρδιά μου να γυρνά
και με πείσμα υπακούω
τα ψεύτικα γι’ αληθινά.

Ψυχή μου διώξε τη μαυρίλα
δώσε θάρρος να πετώ
και τη μοίρα μου τη σκύλα
δίχως αύριο να θωρώ.


Σε κλωστή ακροβατώ.
Δίνω φιλιά στον ουρανό.
Πηδάω σ’ ένα σύννεφο
και επιπλέω στο κενό.


Να μπορώ λευκό να βλέπω
να χορεύει το κορμί
και τη ζάλη ν’ αποτρέπω
για να βγαίνει με ορμή,

η χαρά μου που σε βρήκα
και σε έχω εδώ ξανά.
Δε μου δίνει μόνο γλύκα
μα και πόνο με κερνά.

Νίκος Γιακουμάκης

Ο Νικητής 19/12/2017

 Ριζώνει στη ψυχή ένας δύσκολος χειμώνας
που περιμένει τις Αλκυονίδες μέρες.
Πλάι σ’ ένα σώμα τρύπιο από σφαίρες
κρύβονται το χαμόγελο και ο αγώνας.

Όταν μου είπατε να πέσω αμαχητί
σας κοίταξα στα μάτια με απορία μεγάλη.
Κι όταν μου είπατε να σκύψω το κεφάλι
το σήκωσα με αέρα ηττημένου νικητή.


Κι αν ο Θεός πάει να με τιμωρήσει
επανάσταση θα κάνω για να με αφήσει
γιατί ο λύκος από μέσα όταν χιμήξει
δε θα υπάρχει κάποιος να με σταματήσει.


Και θα ‘ρθει η Άνοιξη, θα ‘ρθει το χρώμα
όσο κι αν είναι ο χρόνος κυκλοθυμικός
μπροστά στη γέννα πώς να είσαι κυνικός;
Μα και νεκρός θα θες να βγεις από το χώμα


Συνταξιούχο στη ζωή δε θα με κάνουν
και θα παλεύω τα φτερά μου να κρατώ
στις δυσκολίες θα τα’ ανοίγω να πετώ
κι ούτε οι σφαίρες τους ποτέ δε θα με φτάνουν.


Κι αν ο Θεός πάει να με τιμωρήσει
επανάσταση θα κάνω για να με αφήσει
γιατί ο λύκος από μέσα όταν χιμήξει
δε θα υπάρχει κάποιος να με σταματήσει.

Νίκος Γιακουμάκης 

Ως Εδώ 25/10/2017

Λέξεις τρικυμία στο κρανίο
επί δύο
γιατί θέλω να σου πω μη μου μιλάς.

Λόγια του αέρα σ’ ένα πλοίο
λεν’ αντίο
γιατί βλέπω συνεχώς για πού το πας.

Για ό,τι έχεις κάνει, δε σου φτάνει
που όλο χάνει,
έδαφος η λογική σου, την πετάς.

Γκρεμίζεις με μανία το λιμάνι
πορσελάνη
που δε γίνεται συνέχεια να κολλάς.


Ως εδώ
Φωνάζω εδώ και ώρα
Όχι άλλη ανηφόρα
Έφτασα (το Θεό) ουρανό.


Πατάω και πονάω, στα καρφιά
με συντροφιά
όλα τα’ αστέρια που κοιτούν υστερικά.

Γελάω και ζητάω ζεστασιά
μα σα βρισιά
ακούγεται σε όλα αυτά τα’ αρπακτικά.

Με βάρος με φορτώνουν στα κρυφά
το σώμα αψηφά
και δέχεται τον πόνο ευλαβικά.

Μα σπάω, δε χωράω, πέφτω κάτω
και κοιτάω
το έδαφος πλησιάζει αρκετά.


Ως εδώ
Φωνάζω εδώ και ώρα
Όχι άλλη ανηφόρα
Έφτασα (το Θεό) ουρανό.


Νίκος Γιακουμάκης

 

Εκεί στο Φάρο 15/08/2017


Εκεί στο φάρο, βρίσκω τις λέξεις και σαλπάρω
σ’ άλλη Γη που δεν ανήκει σε κανένα.
Το Φως του δείχνει, το μονοπάτι που σε πάει
εκεί που όλοι είναι ίσοι, είναι ένα.


Μα δε γουστάρω, ο δρόμος που ‘χει χαραχτεί,
να μολυνθεί απ’ τη δική σου παρουσία.
Δε θα σε πάρω, για να τον βρεις πρέπει να ‘χεις φανταστεί
αυτή τη Γη μέσα σε μια γλυκιά ουτοπία.


Εκεί στο φάρο, με το συναίσθημα κοντράρω
γιατί η αγάπη συνεχώς αναβοσβήνει.
Και αριβάρω με όρτσα τα πανιά να βρω
γιατί με κόμπους ο λαιμός μου έχει μείνει.


Σπάω το κολάρο, μόνο οξυγόνο πια φουμάρω
κρατάω, νομίζω, τώρα λίγη ελευθερία.
Εκεί στον φάρο, έδεσα βάρκα πριν σαλπάρω
έμεινα πίσω μ’ όλους σας στην εξορία.


Νίκος Γιακουμάκης

 

Αερικό 31/03/2017


Καρφωμένο το χαμόγελο αδειανό
σ’ ένα πρόσωπο που βλέμμα έχει ψυχρό.
Ένα τρένο ειν΄ η ζωή που προχωρά
μα χρόνια τώρα έχω χάσει τη σειρά

Μου κλέψαν ελπίδα, μου πήραν το μυαλό
κοιτάω χαμένος μέσα σε πανικό
φοβάμαι αν είδα το μέλλον σκοτεινό
με χέρια δεμένα με παίρνει αερικό.

Παίρνω φόρα κλείνω μάτια και πηδώ
μες στο τρένο, τη ζωή μου ακολουθώ.
Μα όσο περνάει η ώρα δε νιώθω πια καλά,
σε λάθος στάση,  χρόνια περίμενα πολλά.

Νίκος Γιακουμάκης

 

Ό,τι Λάθος 01/02/2017

Τόσα χρόνια ήσουν εκεί
με αόρατη μορφή,
από ψηλά χαμογελούσες
και με νόημα κοιτούσες
Τώρα πια έχεις χαθεί
σαν πήρα λάθος τη στροφή
μα σε θυμάμαι που ρωτούσες
και πως δε θα συγχωρούσες
Είναι δύσκολο πολύ
στο δρόμο μόνος να σταθείς
μα είναι τέρμα αληθινό
να δακρύζω όταν πονώ
Refrain
Ό,τι λάθος στη ζωή
είναι από επιλογή
με τα χέρια μου κρατώ
τη ζωή που υπηρετώ

Νίκος Γιακουμάκης

 

Ένας Κόσμος 21/10/2016

Σ' ένα κόσμο σκοτεινό

όχι πια ανθρώπινο

όλοι μάσκα πια φοράνε

και το ψέμα κυνηγάνε

Σ' ένα κόσμο πια θολό

απ'το γκρι στον ουρανό

όλοι χρώματα ζητούν

μα το μαύρο ακολουθούν



Εσύ μεγάλος, εγώ μικρός

να τρέχω πάντα προς το φως

μα μου το στρέφεις προς τα κει

που δεν υπάρχει διαδρομή


Σ' ένα κόσμο ουτοπικό
θα μ' αγαπάς, θα σ' αγαπώ
οι ζωές μας θα μετρούν
και οι φωνές μας θα γελούν
Σ' ένα κόσμο λογικό
με ουσία και σκοπό
τα παιδιά θα προχωρούν
και εμάς θα οδηγούν


Νίκος Γιακουμάκης

Εναναΐσον 18/07/2016

Κάποτε είδα στο καθρέφτη καλά
το πρόσωπό μου να με κοιτάει αυστηρά
τα χείλη να φτιάχνουν μια φράση μικρή
και στο μυαλό μου να λέει μια φωνή
Εναναΐσον

Ρώτησα πίσω τι θέλει να πει
γιατί έτσι όπως κάνει στη τρέλα μ’ οδηγεί
το πρόσωπο χάθηκε ήταν θόλο
μα η φωνή καρφωμένη εκεί στο μυαλό
Εναναΐσον

Πήρε η μορφή ένα αναμμένο κερί
κι άνοιξε πίσω μια πόρτα κρυφή
ήταν δωμάτιο με κόσμο πολύ
που τραγουδούσανε όλοι με μια φωνή
Εναναΐσον

Ξάφνου στην ώρα ‘γίναν όλα καθαρά
τα λόγια φαντάζαν, τόσο μα τόσο απλά
το είδωλο χάθηκε σαν τον καπνό
και η ψυχή μου έφυγε απ’ τον κόσμο αυτό
Γιατί… Εναναΐσον

Νίκος Γιακουμάκης



Μου το 'πε ο Ουρανός 06/06/2016

Μου το πε ο ουρανός να πάψω να δακρύζω,
γιατί τα σύννεφα με δάκρυα τα γεμίζω.
Και βρέχει ασταμάτητα συνέχεια βροντάει
και κάνει τόσο θόρυβο που το χρόνο σταματάει.


Δεν είναι που το θέλω άγριο να σε κάνω,
μα η ψυχή ειν ελεύθερη κανένα δε γροικάει.
Κι άμα της πεις να μη λυγά και εύθυμη να είναι,
εκείνη βρίσκει μόνη της δρόμο να πάει να κλάψει.


Νίκος Γιακουμάκης


Επιθυμία 23/05/2016

Σ’ όσες ψηλές κορφές κι αν ανεβώ
τον καημό θα δω να στέκει.
Γιατί δε πρόλαβα ποτέ μου να χαρώ,
γιατί η ζωή μου όλο τρέχει.

Σ’ όσες ζωές κι αν αφιερωθώ
το λάθος θα με περιμένει.
Γιατί το πάθος θολώνει το μυαλό
κι η γλύκα τ’ ομορφαίνει.

Σ’ όσες πηγές κι αν πιω γλυκό νερό
την πίκρα θα γευτώ στο στόμα.
Κι ας ήμουνα στο δρόμο το σωστό,
εν τέλει αλλού ήταν το σώμα.

Σ’ όσες ζωές κι αν αφιερωθώ
το λάθος θα με περιμένει.
Γιατί το πάθος θολώνει το μυαλό
κι η γλύκα τ’ ομορφαίνει.

Νίκος Γιακουμάκης

 

Στα Λευκά Βουνά 05/01/2016

Απάνω στα Λευκά Βουνά
θα σε βρω Παναγιά,
για θέλω να σου πω
το μαύρο μυστικό.


Για 'κείνο το κοπέλι
που 'χε καρδιά από μέλι.
Μα ο Χάρος το ποθούσε,
κρυφά χαμογελούσε.


Απάνω στα Λευκά Βουνά
θα σε βρω Παναγιά,
για θέλω να σου πω
το πονο πια πως δε βαστώ.


Εσταμάτησε ο χρόνος,
'κει που σε τρώει ο πόνος,
κι έχει πεθάνει η φύση,
η αγάπη όταν σ' αφήσει.

 

Νίκος Γιακουμάκης
 

Παιχνίδια Μυαλού 25/09/2015

Σ' ένα κουτί κλεισμένα
τα μαύρα μυστικά
μαζεύονται οργισμένα
καίνε τα σωθικά.

Νέκταρ έχουν τη σάρκα
αμβροσία το μυαλό
ελπίδα δίχως βάρκα
δίχως προορισμό.

Αρρώστια, έχουν τον πόνο
παιχνίδι, την ψυχή
εύκολα κάνουν φόνο
στερεύουν την πηγή.

Με δέος σ' αφοπλίζουν
χαμόγελο στερούν
κακία σε ποτίζουν
στο λογικό απορούν.

Λαβύρινθος η σκέψη
για να λυτρωθεί
με σαδισμό για τέρψη
πλανάται το κορμί.

Στην ηδονή, σου κρύβουν
συναίσθημα θαμμένο
τη λογική σου στύβουν
σ' ένα κουτί κλεισμένο...

Νίκος Γιακουμάκης

Χαλκίδα  23/06/2015

Θα πω εκεί στα τρελά νερά τη θάλασσα ν'αφήσουν
ήσυχη μη την ενοχλούν, μη τη ξαναζαλίσουν.
Για δεν υπάρχει λογική σε τούτο το ταξίδι,
μονάχα μπρος και πίσω πάει και στάσιμη γυρίζει...


Θολό νερό, στο στόμα αφρό, μιλιά που δεν την έχει,
για να πει με παράπονο, ο βίος της πως τρέχει.
Που οι άλλες θάλασσες γεννούν γαλήνη κι άγριο κύμα,
μα εκείνη μπρος και πίσω πάει χωρίς άκρη στο νήμα...


Μη κλαις μικρή, στη γέφυρα μια μέρα θε να φύγεις
και από του κόλπου τα νερά στα πέλαγα θ' αφρίζεις.
Μα πρέπει μια απόφαση στο τέλος πια να πάρεις,
γιατί όλο μπρος και πίσω πας, φοβάσαι να σαλπάρεις...

Νίκος Γιακουμάκης 


Μόνο - Οργή (Για την Παλαιστίνη) 22/07/2014

Είναι για την καρδιά σαν ψέμα όταν δακρύζει
και σ' έναν τοίχο φόβου να χτυπά.
Είναι θανάσιμο να πάψει να ελπίζει
και μόνο η φρίκη να 'ρχεται να της γελά.


Να της μολύνουν το λευκό που 'χει από γέννα,
θα 'πρεπε ύβρις να λογίζεται και αυτό
και μόνο κόκκινη να βάφεται από αίμα
των αθώων, όχι, δεν είναι λογικό.


"Όσο αναπνέω της ελευθερίας αέρα,
όσο θα κλαίω άδικο που επικρατεί,
τόσο θα σκέφτομαι εκείνο τον πατέρα,
που το παιδί του έχασε σε μια στιγμή."


Στης Παλαιστίνης τον χορό, δειλοί χορεύουν.
Μικροί θεοί νομίζουν είναι οι τρελοί.
Μα δε το νιώθουν πως οι άνθρωποι γυρεύουν,
μια μικρή, για την εκδίκηση αφορμή;


Ξεχείλισε του κόσμου το ποτήρι
και μη θαρρείς πως ήσυχο κοιτάει
γιατί η φρίκη δε σου κάνει το χατήρι
και σε οργή εύκολα σου το γυρνάει...


"Όσο αναπνέω της ελευθερίας αέρα,
όσο θα κλαίω άδικο που επικρατεί,
τόσο θα σκέφτομαι εκείνο τον πατέρα,
που το παιδί του έχασε σε μια στιγμή."


Νίκος Γιακουμάκης


Στη Γωνία 04/04/2014


Κι όταν προσπαθώ να σε κοιτάω στα μάτια
κι αντίστοιχα μου δίχνεις άδεια μονοπάτια...
Όταν σου λέω, όταν σου λέω,
μ' αδειάζεις στην γωνία σαν...


Κι όταν φωνάζω μπροστά σου και κλαίω,
με πόνο το δίκιο μου δακρύζω και κλαίω...
Και εγώ μέσα μου καίω, μέσα μου καίω,
μ' αδειάζεις στην γωνία σαν...


Κι όταν η όψη με φτώχεια φαντάζει,
και με την ντροπή σου μόνο ταιριάζει...
Είναι αργά, είναι αργά,
μ' αδειάζεις στην γωνία σαν...


Κι όταν μονάχος αντίκρυ στη πίκρα,
την άκρη του νήματος ποτέ δε βρήκα...
Νιώθω μικρός, νιώθω μικρός,
μ' αδειάζω στην γωνία σαν...


Νίκος Γιακουμάκης


Φως 24/08/2013


Φτώχεια πικρή και άυλη
Του πνεύματος αρρώστια
Που κυβερνάς τη λογική
Κραυγές τις καταπίνεις

Φαρμάκι στάζει στο μυαλό
Θολώνει την αλήθεια
Το δίκιο θωρείς μέσα της
Και σε αποτελειώνει

Δύο προσόντα απαντά
Το ένα έχει χάρη
Γιατί σ’ αφήνει μόνο σου
Να βλέπεις την αγάπη

Η άλλη φόβο ‘κει κρατά
Πείνα και δυστυχία
Γιατί να φύγεις δε μπορείς
Σ’ εθίζει στο χαμό της

Μιας και δε βλέπεις Άνοιξη
Πάρα μόνο Χειμώνα
Και για ν’ ανθίσει η φωνή
Δε θέλει μόνο αγώνα

Θέλει το Φως το πλουμιστό
Να φέξει από άκρη σ’ άκρη
Στο πάτο εκεί του πηγαδιού
Ελπίδα ν’ αρχινήσει

Κερί που λιώνει η θέληση
Και πρέπει να προλάβεις
Μη λιώσει η φλόγα μέσα της
Και σβήσει μια για πάντα

Γιατί μετά είναι δύσκολο
Να ξαναβρείς το χέρι
Που το κερί θ’ ανάψει ευθύς
Μες στο πυκνό σκοτάδι


Μα αν έρθει αυτή η στιγμή
Η φλόγα που θα κάψει
Κλείσε τα μάτια κι άνοιξ’ τα
Σιγά σιγά, μη κλάψεις

Απ’ τη πολύ σου τη χαρά
Ζέστη ξανά που βρήκες
Και πρόσεξε το χέρι αυτό
Βοήθεια που σου δίνει

Σάτυρος μην ειν’ αυτός
Παίζει με τη ψυχή σου
Και ‘κει που βρίσκεις ζεστασιά
Φυσήξει και στην πάρει

Όσο σκληρός ο Σάτυρος
Και αν είναι μη φοβάσαι
Και να θυμάσαι πως το Φως
Δε σβήνει, της καρδιάς σου

Πάντα αναμμένο αντηχεί
Όσο βαθιά κι αν είσαι
Και τη κατάλληλη στιγμή
Το δρόμο δείχνει πάνω

Νίκος Γιακουμάκης


Απλή Απάντηση 18/08/2013


Όταν ρωτήσεις τον Θεό, τι χρώμα έχει ο ουρανός και πόσο μακριά είναι τ΄άλλα τ΄αστέρια.

Θα σου απαντήσει πως γι’ αυτόν δεν έχει χρώμα ο σκοτεινός και μια ανάσα τον χωρίζει απ’ τ’ άλλα χέρια.

Γιατί δεν έχουν τα παιδιά του διαφορές  στη πρόσοψη, γιατί το ίδιο τ’ αγαπάει όπως κι αν έχουν.

Κι αν έπρεπε απ’ την αρχή, το σύμπαν να ξαναστηθεί, ξανά από μόνα τους ψηλά θα θε να βλέπουν.




Όταν υψώσεις τη φωνή, όταν το χέρι απλωθεί, όταν το διπλανό κοιτάς πως θα διατάξεις.

Είναι που χάνεις τη φωνή, είναι θολή η ακοή, είναι χαμένη η πορεία που θα χαράξεις.

Για δεν υπάρχει ζωντανός, ραγιάς να ζει πάντα σκυφτός, χωρίς το βλέμμα ή τη φωνή του ν’ αντιτάξει.

Κάποια στιγμή κι αυτή ας αργεί, θα ‘ρθει που θα εναντιωθεί κι απ’ τη ζωή του έτσι απλά θα σε πετάξει.




Πώς θες ν’ αλλάξεις τη ζωή, χωμένος μέσα σε κλουβί και τα όνειρά σου σε μια λίμνη ματωμένα;

Πού θες να βρεις τη λογική, όταν πια στέρεψε κι αυτή, το δίκιο είναι σαν τα πλοία τ’ αραγμένα;




Τον Ήλιο άμα θες να δεις, τ’ αδέλφια της Ανατολής, πρέπει ψηλά να σηκωθείς για να σε δούνε.

Βοράς και Δύση και Νοτιάς, μαζί στο άναμμα φωτιάς αν είναι, Φως θα δώσουν και θα σου το πούνε.

Πως ήρθε άλλη εποχή, το σκότος θα ‘χει βυθιστεί μαζί και πάλι όπως πρώτα όλοι θα ‘ναι.

Ζωή δε θα χαραμιστεί, ξανά δε θα θυσιαστεί. Στο άγνωστο με ελπίδα πάλι θα κοιτάνε.

Νίκος Γιακουμάκης


Δεύτερη Ευκαιρία 17/08/2013

Ένας ταξιδιώτης που πηγαίνει προς τα πάνω,
συνέχεια κινείται και όλο τον χάνω.
Πάει σε μια βρύση,
για να μεθύσει
και μ' άγιο νερό την ψυχή να καθαρίσει.


Μα βρίσκει εμπόδιο και το νερό τελειώνει,
είναι ξερή η πηγή και γύρω έχει σκόνη.
Δε ξέρει τι να κάνει,
αφού έχει ήδη πεθάνει.
Την Σωτηρία στον Ουρανό πιστεύει πως την πιάνει.


Κει στον Παράδεισο οι αγγέλοι περιμένουν.
Ζυγίζουν πόσο τα αμαρτήματα βαραίνουν.
Έχω Χρηστά τα Ήθη (λέει)
Μα όμως δε τους πείθει.
Στην Κόλαση τον στέλνουνε χτυπώντας τον στα στήθη.


Στη Κόλαση οι δαίμονες εκεί τον περιμένουν.
Στην είσοδο με ανείπωτη λαχτάρα τον προσμένουν.
Πώς θα ξεφύγει;
Για δε το αξίζει...
Περνάει μπροστά απ' τους δαίμονες κι αδιάφορος σφυρίζει...


Και πιο μπροστά η Έξοδος με γράμματα μεγάλα,
σαν να φωνάζει "Ταξιδιώτη, έλα έχει εδώ μια σκάλα".
Την κατεβαίνει.
Και ξάφνου βγαίνει.
Απ' το όνειρο που έβλεπε, η καρδιά του ήταν τρελαμένη...


Οοο Οοο Οοο Με ψυχή μετανιωμένη
Οοο Οοο Οοο Ο ταξιδιώτης μας απάντηση προσμένει
Οοο Οοο Οοο Αν συγχωρέθηκαν τα λάθη που είχε κάνει
Οοο Οοο Οοο Ή αν το μαρτύριο στη Κόλαση επαναλαμβάνει...


Νίκος Γιακουμάκης


Η Αναζήτηση 01/07/2013

Η μνήμη σαν κύρια το μυαλό μου σαγηνεύει.
Το φροντίζει, το στολίζει, τ' αγαπάει.
Μα όταν το ψέμα την χτυπάει και σαν κλέφτης τη ληστεύει
την οργίζει, την πληγώνει και την κάνει να ξεσπάει.


Όταν μέσα σου πειράξεις την ιδέα που σε γεννάει
θα σκορπίσεις, σαν τη στάχτη θα 'χεις λιώσει
και της ψυχής σου η ουσία δε θα 'χει λόγο να γελάει.
Θα 'χει το πνεύμα σου σιγά σιγά τελειώσει.


Δέντρο είναι η ζωή και η αγάπη το νερό,
ξεδίψασε και δες που θα σε πάει.
Είναι σαν παραξενιά να ζητάει να μάθει το μυαλό,
όπως το κύμα που ποτέ δε σταματάει...


Νίκος Γιακουμάκης


Το Είδωλο  29/01/2013

Σαν τα πλοία
η σκέψη ταξιδεύει,
πάνω σε γαλανά νερά
και ηρεμία γυρεύει.

Σαν ανόητη οργή,
που τις μέρες σου χαλάει
και σε τέλμα οδηγεί
αυτά η ψυχή που αγαπάει.

Σαν ανέραστο χτικιό,
που σου τρώει το κορμί
και το πόνο σου σε βάζει
να χαϊδεύει τη πληγή.

Σαν του ρολογιού τους δείκτες,
που δεν πάνε πουθενά,
σ' ένα ατέλειωτο ταξίδι
πάλι πίσω σε γυρνά.

Refrain

Όταν διχάζεις το μυαλό,
το όνειρό σου δραπετεύει.
Δε θα τη σβήνει το νερό
τη γλώσσα που αγριεύει.

Ψάχνεις τρόπους για να βγεις
απ' την αρρώστια που σε καίει
και μια απάντηση θαρρείς
πως θα σου πει ποιος φταίει.

Μα κοίτα μέσα σου καλά
με φωτεινό καθρέφτη.
Θα δεις πως κρύβεται βαθιά
το είδωλο ενός ψεύτη.

Ψάχνεις τρόπους για να βγεις
απ' την αρρώστια που σε καίει
και η απάντηση θα δεις
δε θα σου πει ποιος φταίει.

Ψάχνεις τρόπους για να βγεις
απ' την αρρώστια που σε καίει
και μια απάντηση θαρρείς
πως θα σου πει ποιος φταίει.

Ψάχνεις τρόπους για να βγεις
απ' την αρρώστια που σε καίει
και η απάντηση θα δεις
δε θα σου πει ποιος φταίει.

Νίκος Γιακουμάκης


Η Λήθη         20/06/2013

Με μανία καταδιώκω το μυαλό μου
μη γνωρίζοντας που πάω, τι κοιτώ
μοιάζει ψεύτικο και μαύρο τ' όνειρό μου
και φαντάζει σαν να πέφτει στο κενό


Με μανία διαλύω και τη λογική μου
μη γνωρίζοντας τι λέει ή τι θα πει
εγκλωβίζω στο στομάχι την πνοή μου
μη τυχόν και βγει δυνατή η φωνή


Με μανία καταστρέφω το ποιόν μου
μη γνωρίζοντας ποτέ ψηλά αν θα φτάσει
αναλώνω των ανθρώπων των δικών μου
τις στιγμές και η ζωή να (τους) προσπεράσει


Με μανία ισοπεδώνω και εσένα
που γνωρίζεις την αλήθεια και πονάς
μιλάς γρήγορα μα σου 'κοψα τα φρένα
όμως πάλι εσύ πίσω δε γυρνάς


Refrain

Όταν λήθη σε σκεπάζει
και με δαίμονες γυρνάς
είσαι τέρας που κοιτάζει
άβουλο και δε μιλάς

Νίκος Γιακουμάκης


Θα κλαίγατε

από Tntsokin, Κυριακή, 9 Δεκεμβρίου 2012 στις 8:52 μ.μ.



Τρύπιο κεφάλι δίχως μυαλό
θεωρεί το Εγώ του έναν εχθρό
κατάντησε αλήθεια που όλοι την πιστεύουν
ποτάμι με αίμα που κάποιοι γυρεύουν

 Για να εξαγνίσουνε σώμα και ψυχή
μα το παιδί μέσα τους έχει πια σκοτωθεί
όπως και η σωτηρία από τις πληγές
που προκληθήκανε από επιθυμίες σκοτεινές –

 Τρύπιο κεφάλι δίχως σκοπό
προκαλεί και πάλι τον αθώο εχθρό
λέει τα ψέματα μα δεν τον ακούει
και έτσι αναγκάστηκε να αρχίσει να υπακούει

Το αθώο χαμόγελο κάθε μικρού παιδιού
που η γαλήνη του φαίνεται στο γαλάζιο του ουρανού
μακάρι να ‘χαμε όλοι μια τέτοια ψυχή
μακάρι να ακούγατε των παιδιών την κραυγή (τρις.)

Θα κλαίγατε

Νίκος Γιακουμάκης